Nieuwe start

Terwijl in Boston de kerstsfeer er al goed in begint te komen en iedereen op straat elkaar “Happy Thanksgiving” wenst,  was afgelopen zaterdag in Enschede de intocht van Sinterklaas  en dit jaar moest Rico-Jay het dus missen.

Samen zochten we naar online foto’s en of we papa als ‘hulppiet’ konden ontdekken en toen kwam daar ineens een bericht van Sinterklaas in eigen persoon!

Wat een verrassing en wat waanzinnig lief!! Rico-Jay straalde en was er even helemaal stil van.

Naar omstandigheden doet Rico-Jay het supergoed. De  wond ziet er prachtig uit en hij heeft nu al minder pijn dan hij ooit had. Qua eten zal het altijd oppassen blijven en voorlopig is het nog grotendeels vloeibaar maar daar zal ook vast snel verandering in kunnen komen.

Ondertussen gaan we een paar keer per dag even naar buiten voor een wandeling in een van de mooie parken van Boston, gewoon om mensen en gebouwen te bekijken en ‘het leven in Boston te ademen.

Iedereen is zo enorm vriendelijk, de mentaliteit van de mensen is een heel andere welke wij gewend zijn en dat is erg prettig mee te maken. Waar we ook lopen of naar binnen willen, mensen komen aangesneld om te helpen een deur open te houden of vermanen hun mede voetgangers aan de kant te gaan.

Sta je even op straat om je heen te kijken? Het duurt nog geen 3 seconden of iemand zal je vragen waar je naar op zoek bent en of ze je kunnen helpen.

Maar ook toen òns werd gevraagd waar een straat zich bevond en ik op mijn telefoon via google maps een poging deed de mevrouw te helpen, kwam er een derde mevrouw aan met de vraag of ze ons kon helpen. Haar antwoord was sneller dan mijn telefoon ?

Ook liepen we langs een aardige politie agent welke wel met Rico-Jay op de foto wilde voor zijn dagboek. Hoe cool is dat?! Bij deze bedanken we dan ook Raul Sutherland van The Boston Police voor zijn vriendelijkheid, Raul is een groot voorbeeld van hoe de Boston Police zich op straat bevindt, correct, vriendelijk en altijd in voor een praatje.

Maandag liepen we te kijken naar iets waarvan we het (nog) niet thuis konden brengen. Spontaan  liep er een man met ons op en begon te vertellen dat daar ook een schaatsbaan gemaakt wordt net als in het park, waarna hij ons een fijne dag wenste en een andere weg in sloeg.

We zijn dan weliswaar alleen met ons tweeën in Boston, maar zo voelen we ons niet!

Dagelijks hebben we contact met het ‘thuisfront’ via de app en uiteraard bereiken ons ook de belangrijke dingen. Zo ook dat broer Ryan wéér enorme pijn in zijn rug had, zo erg dat zitten te pijnlijk was. Het doet me dan verdriet te moeten lezen dat wij als ouders het bij de school moeten neer leggen of hij naar huis moet of niet. Waarom? Omdat Veilig thuis wederom aanvullende informatie wil van school en school enorm haar best gaat doen alle vragen te beantwoorden en wij niet de indruk willen wekken dat wij opzettelijk onze kinderen thuis houden, ook al wéét de leerplichtambtenaar, de onderwijsconsulenten en de huisarts dat dit nog nooit zo is geweest maar dat onze kinderen pijn hebben VANWEGE CHRONISCHE AANDOENINGEN!

Hier in America vinden ze het allemaal maar vreemd, de uitspraken van de voormalig artsen van Rico-Jay en al helemaal toen ik ze vertelde van Veilig Thuis. Verbazing alom, hoe kan je als moeder nou klachten en pijn in stand houden veroorzaakt door chronische aandoeningen? Een erg goede indruk hebben ze niet van Nederland, zeker niet toen het beste ziekenhuis van de wereld te horen kreeg dat de Nederlandse artsen twijfelen aan de beste artsen van de wereld.

Natuurlijk kunnen er geen garanties gegeven worden! De meest domme vraag van één van de Nederlandse artsen, alsof zij dat wel kunnen!

Omdat onze koffer het had begeven op de heenreis moesten we dringend op zoek naar een nieuwe omdat we uit het appartement moesten waar we al die tijd mochten vertoeven.

De hoeveelheid van een XL koffer paste helaas niet in een handbagagekoffertje….

Een zoektocht naar een koffer is zo simpel nog niet als je de weg niet kent maar uiteindelijk na een beetje vragen vonden we een betrekkelijk goedkope koffer waarvan later bleek dat het er zelfs drie waren.

We moesten het onhandige kreng wel eerst even ‘thuis’ zien te krijgen en omdat én een rolstoel duwen én een koffer mee zeulen niet echt een goede combi is, haakte ik het handvat van de koffer achter één van de handvaten van de rolstoel van Rico-Jay.

Dat ging eigenlijk best wel redelijk als je niet keek hoe ik er bij liep, maar toen we een weg heel diep naar beneden moesten, werd het even een dingetje en terwijl we uitvogelden wat nu het handigst was zonder dat we met rolstoel en koffer onderaan de straat op de kop zouden eindigen, kwam daar een lieve vrouw naar ons toe met de vraag of zij misschien onze koffer moest vast houden voordat we een ongeluk zouden krijgen. Uiteindelijk liep ze mee tot we bijna bij Avalon waren en vertelde ze dat ze bij een restaurant werkte, een kwartier naar het station moest lopen om vervolgens nog een half uur met de trein te moeten. Elke dag.  Voor ons wellicht een wereldreis, voor haar sneller en goedkoper dan met de auto. Niet meer, niet minder.

Vandaag, woensdag, moesten we uit het prachtige appartement Avalon North Station waar we al die tijd mochten vertoeven. Wat een luxe om bij te mogen komen na de operatie van Rico-Jay, een splinternieuw appartement met 2 badkamers en 2 kamers, een luxe keuken en alles wat je nodig hebt. Enorm vriendelijk personeel en zelden heb ik een appartementen complex gezien waar zo veel honden aanwezig waren, zo enorm leuk! Spontaan werd gezegd dat we welkom waren om met de hond te komen spelen wanneer we weer een hond troffen die  onze aandacht trok. Rico-Jay genoot er van.

Om tien uur zou Emma van Hospitality Homes onze sleutel in ontvangst nemen en net toen we bepakt en beladen in de lift stapten, kwam Emma er aan.

Natuurlijk moest er een mooie foto komen voor het dagboek. Emma heeft zo vreselijk veel voor ons geregeld, zonder haar hadden we nóg dieper in de schulden gezeten en uiteraard zijn we óók de eigenaar van Avalon North Station ook enorm dankbaar voor het mogelijk maken van ons verblijf. Bijzonder dat dit mogelijk is.

 

In ons ‘nieuwe’ verblijf gaan we het natuurlijk ook gewoon weer gezellig maken en deze keer nam Rico-Jay de aanzet. Morgen, donderdag de 23e is het Thanks Giving, de belangrijkste dag van het jaar in America. Overal draait het om eten, niet echt ons dingetje op dit moment maar hey, dat mag de pret niet drukken en toen ik onder de douche vandaan kwam had hij een verrassingspakket voor mij gemaakt met het liefste briefje ooit er bij….

 

Share Button

4 gedachtes over “Nieuwe start”

  1. Goedemorgen lieve schatten wat fijn om te lezen dat Rico vooruit gaat. En dat de mensen zo vriendelijk en behulpzaam zijn in Boston. Het vaste voedsel komt wel Rico en nutridrink neem ik ook nog dagelijks om op gewicht te blijven lieverd. Ik bid elke dag voor jou en je broer en mama en papa natuurlijk. Helaas werkt God niet op bestelling, maar ik weet zeker dat het allemaal goed komt lieve schatten.

    1. Lieve, lieve Grytsje, dank je wel voor je lieve woorden! Inmiddels is het bijna 6 jaar geleden dat we elkaar voor het eerst troffen in het ziekenhuis. Jij weet vanaf dag 1 van Rico-Jay’s strijd en wat gun ik meerdere mensen zo’n goede vooruitgang! Ook al zijn we er nog lang niet, de positieve spiraal is ingezet en daar was alles om te doen. Dikke knuffel van ons! XXX

  2. Mensen in Amerika zijn super vriendelijk. Heb ik ook meerdere malen mogen ervaren. Verder had ik wel een beeld voor ogen hoe je liep met de koffer en de rolstoel. Thanks Giving kan misschien ook vloeibaar gevierd worden?

    1. Whahaha, ja m’n gympen zijn er zelfs van gesleten! (Ik snap overigens ook nu waarom bijna iedereen hier op gympen loopt 😛 )
      Natuurlijk kunnen we het ook vloeibaar vieren, ik ben al gelukkig met m’n Starbucks koffie en Rico neemt er een Nutridrankje op 😉

Laat een reactie achter bij ricojayReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

®2024 Stichting Rico-Jay To America