Aannames en uitersten

Een kwartier heb ik er naar staan kijken, stil, beduusd en beseffend hoeveel bijzondere mensen op deze, vaak egoïstische, narcistische en soms oh zo verrot lijkende, wereld bestaan, terwijl de tranen over m’n wangen biggelden.

We hadden net een gesprek beëindigd waarin de empathie ver te zoeken was ondanks de vorderingen en eerder op de dag was er al een gesprek gebaseerd op aannames, hoe goed bedoeld ook. Wij maken graag zelf onze keuzes daar we geen kinderen meer zijn, en we willen graag serieus genomen worden, zeker wanneer we iets kunnen onderbouwen dan wel bevestigen middels juridische feiten, expertise van derden en/of betrokkenen.

Empathie, waarvan ik de betekenis net aan Ryan en Rico-Jay aan het uitleggen was toen ik een bekende auto de oprit op zag rijden en ik nieuwsgierig de deur opende.

De nieuwsgierigheid werd vervangen door verbazing toen er 2 grote manden mij passeerden met daarachter het bezoek. De manden werden geleegd onder de kerstboom en we konden enkel stomverbaasd toekijken naar wat zich in onze woonkamer afspeelde.

De kaart welke me in de handen werd gedrukt maakte niet alleen het bezoek duidelijk maar zorgde dat ik enkel sprakeloos kon omhelzen en stamelde dat dit toch echt niet hoefde… We zijn al zo verwend!

In een paar seconden beleefde ik de dag en de gevoelens welke daarbij naar boven kwamen, twee uitersten van gevoelens.

Nu gaat het niet om de cadeaus maar de reden waaróm, de gedachten erachter, het medeleven en de empathie.

De dagen er na vulden zich, hoe kan het ook anders, met het al dan niet poepen van Rico-Jay, vloeibaar eten, leren omgaan met, lichamelijke ongemakken van broer Ryan, niet geschreven kerstkaarten, dochterlief van Schiphol halen, zorgen om medische klachten en onderzoeken van onze ouders, boekhouding, toekomstperspectieven en alle mensen waar wél aan gedacht is maar dan ook niet meer dan dat….. “ sorry”

Ook was het de laatste dag van school met een kerstdiner waarna Ryan emotioneel zijn grote zus weer in de armen kon sluiten en kreeg Rico-Jay zijn vriendje weer op bezoek.

Deze keer met een mooie kerstwens van zijn klasgenootjes waar hij enorm blij van werd, en dan komt die empathie weer om de hoek….

Dit jaar zijn we dan ook in gebreke gebleven met kerstkaarten versturen.

Niet dat we er niets om geven, maar simpelweg omdat we door onwenselijk toedoen van derden, maar ook van velen niet het adres hebben en er toch legio mensen zijn, welke we graag een goede gezondheid, veel gezelligheid en enorm veel liefde toewensen.

Bij deze wensen we  dan ook álle mensen welke ons gesteund hebben, en nóg steunen,  in welke vorm dan ook, fijne feestdagen met vooral veel liefde.

Jullie betrokkenheid, steun, medeleven en vertrouwen heeft ons daar gebracht waar we nu staan en daar zijn we enorm dankbaar voor, maar óók trots op, al valt er nog veel werk te verzetten.

Ooit…. en ik zeg het vaak; Ooit komt alles goed, waarbij een ieder voor zich mag invullen wat ‘goed’  is, hopende dat de juiste perspectieven in acht worden genomen maar ook daar valt weer over te twisten…..

Wij mogen absoluut niet klagen, ondanks alle tegenslagen blijven we optimistisch en zijn we gelukkig. Gelukkig met elkaar, met ons gezin. Gelukkig met de mensen om ons heen welke een enórme dosis empathie bezitten wat zó belangrijk is in de maatschappij.

Dank daarvoor!

 

Share Button
®2024 Stichting Rico-Jay To America