ROLLERCOASTER

De laatste schooldag met een prachtige en ontroerende eindmusical is geweest voor broer Ryan.  Hij kan terugblikken op het beste schooljaar van de basisschool, met niet alleen betrokken leerkrachten maar ook betrokken kinderen.  De nuchtere, maar oh zo warme, dorpse mentaliteit was vanaf dag één goed voelbaar. Wat voelden wij ons welkom daar. Werkelijk alles werd uit de kast gehaald om er maar voor te zorgen dat Ryan zo ‘normaal’ en zo veel mogelijk het onderwijs kon volgen en overal aan mee kon doen, op school of vanuit huis. De laatste 2 weken was het nog maar de vraag of hij het überhaupt wel zou redden die laatste dagen op school mee te maken.                              Geveld door meerdere hevige migraine aanvallen achter elkaar, lag hij enkel in bed, waarbij een zonnebril en potdichte gordijnen er voor moesten zorgen dat er geen spatje licht naar binnen zou kunnen komen. Ook die kindermigraine blijft naar en onvoorspelbaar, waarbij het weer van grote invloed is.

Wat zou het mooi zijn als óók Rico-Jay die kansen krijgt op een school. Wederom hebben we pogingen gedaan om Rico-Jay op een school te plaatsen waar hij de kans krijgt zich te ontwikkelen naar hetgeen hij aankan en waar hij gerespecteerd wordt om wie hij is, maar dat blijkt nogal lastig. Het niet passen in een kader van Passend Onderwijs is continu een reden van afwijzing, waarbij we kunnen stellen dat financiën kennelijk de hoogste prioriteit hebben t.o.v. de rechten van het kind….

Rico-Jay heeft de hoop al opgegeven, “mam, hou maar op met zoeken en die gesprekken voeren, niemand wil mij hebben. Ik ga nog haast denken dat ik iets ‘mankeer’….”, waarna we beiden in de lach schieten omdat hij wel degelijk iets mankeert en hij zich beseft wat hij net heeft uitgesproken. We blijven dus strijden! Linksom of rechtsom, we gaan net zo lang door totdat óók Rico-Jay van zijn RECHT op onderwijs gebruik kan maken.

Positieve en negatieve berichten volgden elkaar die laatste weken voor de zomervakantie in rap tempo op, als dat we in een emotionele rollercoaster beland waren. Voor het ene kind ben je blij en opgewekt, voor het andere kind ben je verdrietig, intens verdrietig!

Een kind van 11 wat zijn hele leven al zó ziek is, dat onderwijs op een 2e plek is komen te staan omdat ‘overleven’ de prioriteit had en áls hij dan eindelijk een start kan maken om het regulier onderwijs te volgen, vervolgens overal geweigerd wordt. Een kind wat leerbaar is, in ieder geval voor 2 tot 3 uur per dag, een kind wat graag naar een ‘gewone’ school zou willen, juist omdát hij geen medische verzorging meer nodig heeft. Een kind wat zo ontzettend graag nu eens als ‘normaal’ gezien wil worden! Maar die, ondanks de vele aanpassingen en beloftes van onze minister én het extra geld wat er voor uitgegeven wordt, nog steeds NERGENS aangenomen wordt. Verantwoordelijkheden worden afgeschoven en overal zijn de geldpotjes op…. Welkom in Nederland. Het is een schrale troost te weten dat Rico-Jay niet de enige is waarbij ik me zelfs afvraag of de mooie gids die behulpzaam zal zijn om kinderen met een chronische aandoening op school mee te laten doen, ons hierbij gaat helpen.

Tóch kwam er uiteindelijk ook een bericht wat alle negativiteit in één klap weg vaagde;

EINDELIJK heeft nu eens het recht gezegevierd, betreffende onze jarenlange strijd tegen een onmens wat alles aan heeft gegrepen om niet alleen ons leven maar voornamelijk het leven van al onze kinderen te terroriseren. Een persoon die niet schuwde ons dusdanig te bedreigen dat we op verzoek van de politie een tijdje moesten onderduiken. Een persoon met een bewezen narcistische persoonlijkheidsstoornis en meer…..     Tien, (!!) jaar rechtszaken, intimidatie, treiteren, internetsmaad, en zelfs valse aangiftes hebben er toe geleid dat we deze persoon eindelijk uit ons leven kunnen bannen omdat er geen enkele connectie is.  Eindelijk zijn we hiervan verlost en kan de vlag uit.

Een mooier begin van de zomervakantie konden we ons niet wensen!

Share Button
®2024 Stichting Rico-Jay To America