Help!

Vanavond zouden we weer naar de Duitse arts gaan om middels echo te zien of de darm van Rico-Jay al weer ‘wat deed’.  Overdag ging het na de salade van zondag pas ‘enigszins redelijk’ in de middag en ook broer Ryan had zo veel geslapen overdag dat ook hij wel graag even naar school wilde.

Mama had de bieb en de overblijf gedaan op school en daar gelijk met de directrice afgesproken dat wanneer het ook maar kan, al is het maar een uurtje, de jongens gebracht mogen worden als ze zich ook maar enigszins goed voelen. Daar moest natuurlijk gelijk gebruik van gemaakt worden!

Fijn dat school zo mee denkt, het vergt uiteraard ook veel van hun improvisatie vermogen, zeker van de juf en de kinderen die dan uit het niets 2 jongetjes in en uit zien lopen. Goede communicatie tussen ouders en school is dan toch echt nodig. Ze hebben het heerlijk gehad, Rico-Jay heeft een boek gelezen en met klasgenootjes gepraat en broer Ryan heeft in het Engels kwartet gedaan met een klasgenootje.

Na weer een paar uur op bed en een halve cracker met kaas welke Rico-jay toch echt wilde proberen om te kunnen ‘zien’ of de darm wat zou doen, reden we naar de Duitse arts. In de twee uur dat we moesten wachten werd het er niet beter op en zo zaten we met 2 huilende jongetje bij de dokter die versteld stond van de pijn die ze hadden tijdens de onderzoeken welke hij daardoor niet goed kon doen. Ondanks dat de dunnedarm van Rico-Jay niks doet, schiet hij wel volledig in de kramp. Dit kon zo niet langer!

De terugweg gilde Rico-Jay het uit van de pijn (niet gefilmd) terwijl Ryan zijn pijn door het echo onderzoek in zijn schaamstreek weg zuchtte…. Radeloosheid en twijfel, ziekenhuis? De weg was lang genoeg om 2 x te switchen van gedachten terwijl we hardop de stappen doornamen van wat er dan ging gebeuren….. Huisartsenpost, wachten, wachten, wachten, huisarts, onwetendheid, inschakeling van kinderarts, wachten, wachten……we hebben het al zo vaak mee gemaakt. En dan wéér concluderen dat men Rico te complex vindt en men het niet aan durft…….met als gevolg dat Rico-Jay zo moe is van de pijn en inspanning dat hij in slaap valt en men niets meer kan en hoeft te doen maar er wél wéér uren verstreken zijn waarin je machteloos moet toezien, niet wetend waardoor je kind pijn heeft. Daarbij, een kind wederom mee naar huis nemen welke geen enkel vertrouwen meer heeft in een arts  “omdat niemand iets doet!”.

We besloten naar huis te rijden, de jongens in bed met pijnstilling en af te wachten…

 

 

Share Button
®2024 Stichting Rico-Jay To America