Kanker

“Zorg dat je mams trots op je kan zijn” waren mijn woorden aan een vriend van zoonlief op 19 januari, nadat hij vroeg of ik nog even met hun mee ging het dorp in, aan het einde van de 25e verjaardag van zoonlief, waarvan we allemaal hoopten dat deze zich anders zou manifesteren dan hij deed.

Het duurde even, niet omdat ik niks te melden had maar omdat het zoeken naar de juiste woorden tijd nodig had.

Tè tegenstrijdig, tè emotioneel, tè verdrietig  en tegelijkertijd strijdlustig, opbeurend, positief en toch ook opwekkend.  Gewoon te veel van het goede maar óók van het slechte, terwijl het leven van Rico-Jay en Ryan gewoon door moest gaan.

Het was 1 januari ,tijdens de nieuwjaarswensen gebeurde het; beroerd, naar in het hoofd en naar lucht happend naar buiten. Niet om naar t vuurwerk te kijken maar om weer op adem te komen zonder het gevoel te hebben gestrekt te gaan.

Het was het begin van de weken daaropvolgend waarin 2 spoedbezoeken naar het ziekenhuis werden vervolgd met een opname.

Zakken bloed, infuus, onderzoeken en angst, véél angst!

Zéker toen bekend werd dat het al zo lang zo was maar ze niets wilde zeggen omdat haar dochter en kleinkind nog naar Boston moesten terwijl haar schoonzoon met het andere kleinkind eindelijk terecht konden bij een échte gespecialiseerde kinderarts in het Erasmus….

Er volgde een voorlopige, negatieve uitslag, gevolgd door een succesvolle operatie met de hoop na enkele dagen weer verder te kunnen met leven en de gevolgen van die uitslag….

Positief in het vooruitzicht, grapten we samen over de eventuele gevolgen; van eindelijk die ‘weelderige lokken’ op bestelling en voorlopig niet te hoeven poetsen in huis.

Echter het zou pas later aan de orde komen daar er eerst opgeknapt moest worden.

Dat opknappen werd een achteruitgang waarin ik weer eens met de neus op de feiten werd gedrukt dat het niet anders toe gaat als je, zélfs als voormalig verpleegkundige én als voormalig hoofd van de bloedbank, bij een opname in het ziekenhuis, als bijna 80 jarige, je bijzonder bij de les moet blijven om niet voortijdig het loodje te leggen, dan wel om serieus genomen te worden door zorgverleners welke tegenwoordig enkel nog met protocollen te maken hebben en voor wie de patiënt een computerpatiënt is geworden.

Mevrouw, u moet wel eten, u moet lopen, zitten en bewegen en het liefst zou de aangeschoven fysiotherapeut haar nog een atleet op de ziekenhuisfiets maken.

Let wel;

We hebben het nog steeds over een vrouw van bijna 80, met twee kunstheupen, een artrose rug en Ehlers Danlos, welke thuis weliswaar nog praktisch alles zelf deed en met een waanzinnig goede en positieve geest.

U vraagt, wij draaien, en dus werd er binnen 24 uur, zoals het nieuwe ERAS protocol voorschrijft, een boterham naar binnen gewerkt, want hey, we hebben het wél over een super stoer mens wat er álles aan wil doen om aan te sterken en beter te worden om weer zo snel mogelijk naar huis te kunnen.

De details besparen we u graag vanwege de niet-opwekkende gebeurtenissen welke uiteindelijk resulteerden in een nieuwe operatie waarbij een darmverdraaiing  en verkleving  opgeheven werd, amper 2 weken na de 1e darmkanker operatie.

Eind goed, al goed? Daar gaan we weer voor na inmiddels 4 weken ziekenhuis, waarbij we de bezoeken en uren welke we als steun en toeverlaat, maar ook in angst en bezorgdheid, niet meer kunnen tellen, waarbij ik me zelfs heb afgevraagd of Veilig Thuis Twente mij dit óók zou aanrekenen.

Zou Veilig Thuis Twente, welke halstarrig van mening is dat ik de chronische aandoening van mijn kinderen in stand houd, nu óók van mening zijn dat ík de oorzaak ben van hetgeen mijn moeder nu overkomt??

Serieus, ik heb het me afgevraagd!

Zouden deze mensen zich beseffen dat ZIJ wellicht de oorzaak zijn van hetgeen mijn moeder nu overkomen is?!

Een ieder weet immers dat stress kanker kan veroorzaken, en ja stress heeft mijn moeder!!

Stress om haar kind en haar kleinkinderen welke de dupe zijn van een falend en incompetent orgaan en dat nemen we deze mensen hoogstpersoonlijk kwalijk!

Wij blijven als gezin en als familie positief, ondanks dat ook dit, een behoorlijke impact heeft op onze kinderen welke het zelf al niet makkelijk hebben door hun eigen aandoeningen en welke zielsveel van hun oma houden. Niet alleen lief maar oh zo ontroerend, dat deze kinderen zó enorm meeleven met hun oma omdat ze zelf immers heel goed weten hoe het is om je zo ziek te voelen, maar óók, omdat zij nog dagelijks geconfronteerd worden met onbegrip en een maatschappij waarin iets wat niet zichtbaar is, er vervolgens dan ook niet kan zijn.

Share Button
®2024 Stichting Rico-Jay To America