Zeven dagen

Een weekje zouden we tóch nog even weg gaan.

Een weekje om weer even op te laden na het werken bij de Zwarte Cross, om weer op te laden van alle ellende welke rijkelijk over ons werd uitgestrooid de afgelopen weken én om te genieten van enkel elkaar.

Een weekje, zeven dagen, om even niet te denken aan de pedagogisch onverantwoordelijke manier van doen door instanties en school. We hadden er zin in en de jongens al helemáál!

Nog voor vertrek stonden echter de eerste bezoeken al weer gepland voor na onze terugkomst.

Onze lieve vriend belde 10 minuten voor vertrek dat hij in het ziekenhuis lag maar weer naar huis ging, niet omdat het zo goed met hem gaat maar omdat hij in de terminale fase is beland waarna hij ons een fijne vakantie wenste..

Ook bleek na aankomst op onze vakantie bestemming dat ons lieve vriendinnetje wederom in het ziekenhuis ligt met sepsis, dat de port-a-cath welke net geplaatst was er weer uit moet en nog veel meer verbazingwekkende medische ellende.

We voelen ons bevoorrecht, bevoorrecht dat wij wél de keuze hebben kunnen maken om er even tussenuit te gaan, al leek het voor die 7 dagen alsof we een volksverhuizing realiseerden.

Drie rolstoelen, een halve apotheek, de volledige badkamerinhoud en, ondanks de voorspelde warmte, genoeg kleding welke toch écht nodig bleek.

De derde dag ging het namelijk gelijk mis met Rico-Jay, ’s morgens vroeg om half zes, met heel veel overgeven. Naar alle waarschijnlijkheid vanwege de 3 stukjes stokbrood welke hij zo graag wilde proberen…

Gelukkig ging het gelijk een stuk beter nadat er eindelijk iets op het toilet kwam en zo konden we nog wat cultuur opsnuiven in de grotten van Valkenburg, bezochten we het drielandenpunt en lunchten we met onze lieve en kundige Belgische arts terwijl er veel informatie over en weer gegeven werd.

Dankbaar en óh zo bijzonder, gewoon omdat het kan.

Even geen gesprekken en frustraties over school welke verantwoordelijk is voor een groot deel van de ellende aan de kinderen toegebracht.

Even niet denken aan de advocaat van school welke ons zelfs vals beschuldigde voor het verspreiden van privacy gevoelige informatie over de klacht van een andere moeder van school tijdens de hoorzitting van die klacht.

Even niet denken aan de achterlijke gedachten van Veilig Thuis en de Raad vd Kinderbescherming welke voorbij gaan aan het belang van kinderen en het belang van een vreemde voorop stellen.

Even niet denken aan een ex partner welke claimt een vader te zijn en daarom na 6,5 jaar, waarin hij eerder door de rechter niet capabel werd geacht überhaupt met kinderen in aanraking te komen, gewoon gezellig opnieuw de rechter een omgangsregeling verzoekt.

Los van het feit dat deze man niet spoort en na onderzoek een ‘criminele, pathologisch leugenaar met een antisociale gedragsstoornis aanverwant aan het narcisme met een coke- en seks verslaving’ is gebleken, wordt het belang van dit soort mensen dus boven het belang van een kind gesteld.

Onze kinderen hébben een vader en nee, géén stiefvader zoals de instanties graag vermelden, maar een èchte vader! Getuige óók de wet!

Onze kinderen hebben een vader die er niet alleen altijd al was vanaf hun geboorte, maar die ze óók heeft erkend en gezamenlijk voeren we het gezag over deze twee kinderen.

Een vader die zijn leven zou geven voor deze kinderen, een vader die ALLES in het belang van ZIJN kinderen doet.

Een vader die niet alleen vader IS, maar de meest geweldige echtgenoot welke je maar kan wensen bezegeld met een huwelijksvoltrekking.

Een vader die zelfs volwassen kinderen als een stukje ‘eigen’ ziet ondanks dat ze niet meer thuis wonen en een lieve vader hebben waarvan hij de complimenten krijgt.

Een vader die in zijn werk een vader is voor de jongeren welke hij weer een kans biedt in de maatschappij.

Een vader waarvan ik, en zoveel méér, het niet meer accepteren dat hij wordt neergezet als STIEFvader!

Het kon natuurlijk niet uitblijven, de Raad vd Kinderbescherming is er kennelijk om criminele, gestoorde exen te beschermen welke zelfs doodsbedreigingen mogen uiten en dús moet er ook in de vakantie toch echt even aandacht aan besteed worden…. Je zou het niet verwachten.

We laten ons er niet door uit het veld slaan, belangrijker zaken zijn aan de orde; de vakantie van onze kinderen, opa, oma en onszelf, in gedachten bij diegenen welke moeten vechten voor hun leven of het leven waardig hopen te verlaten.

Share Button
®2024 Stichting Rico-Jay To America