Papa en broer Ryan zijn nog maar amper bijgekomen van de reis en we moeten ons al weer klaar maken om naar Boston Children’s Hospital te gaan. Rico-Jay houdt zich stoer maar is stiekem bloednerveus zegt hij eerlijk. We spreken af dat we het er gewoon niet meer over zullen hebben, niet over hoe lang nog voor we moeten vertrekken, niet over de operatie..
Totdat ik roep dat de jongens zich klaar moeten maken voor vertrek omdat de taxi er aan komt. Even lijkt het een hectische bende te worden, hebben we alles? Snel trek ik de omvormer uit het stopcontact, ik begin weinig met een pc met een Nederlandse stekker.. Het lijkt er op dat we alles hebben dus snellen we ons naar de lift. Beneden aangekomen wacht inderdaad de taxi al. En terwijl papa voorin plaats neemt schuiven de broertjes en ik op de achterbank. Zwijgend en hand in hand zitten we de rit uit elkaar af en toe aankijkend en Rico een voorzichtig glimlachje tevoorschijn tovert. Broer Ryan slaat een arm om hem heen en ik
voel me supertrots op die 2 kanjers.
Gelukkig zijn we ruim op tijd, gelukkig omdat we natuurlijk niet te laat willen zijn maar aan de andere kant betekent dat ook wachten…..lang wachten en we doden de tijd met spelletjes en grapjes totdat een geweldig leuke en grappige zuster ons op komt halen. Het uitspreken van papa’s naam geeft zo’n hilarisch moment dat we allemaal in de lach schieten. Ze weten je hier wel op je gemak te stellen.
Papa en Ryan mogen wachten in de wachtruimte waar ze drinken en eten kunnen nemen en mama gaat mee naar de ruimte waar Rico-Jay zich om kan kleden en waar hij klaar wordt gemaakt voor de operatie. Iedereen, niemand uitgezonderd is zo vreselijk lief, het lijkt haast abnormaal maar het is hier echt de standaard. Met een mooie pyjama en warme sokken aan wachten Rico-Jay en ik op wat gaat komen. Al snel meld zich een zuster met de vraag waar Rico-Jay van houdt en wat hij graag wil doen en ze somt een scala van mogelijkheden op, van lego en tekenen tot een Ipad. Het word de Ipad en terwijl Rico-Jay naar filmpjes kijkt, laat zijn mooie en lieve dokter haar gezicht achter het gordijn zien en komt gezellig naast me zitten om te vertellen wat de planning is.
Het is me geheel duidelijk en op het moment dat ze me vraagt of ik het er mee eens ben, kan ik enkel antwoorden dat we er op vertrouwen dat zij alles zal doen in het belang van Rico-Jay voor een betere kwaliteit van leven. Dat is het enige wat telt en wat daar voor nodig is, het zij zo. Ook weten we dat het nog een weg te gaan is na de operatie en dat het nog even spannend blijft m.b.t. zijn darmen.
De chirurg vertelt me dat ze zich bevoorrecht voelt omdat ze samen met het hoofd mag opereren. De liefde voor haar werk straalt ze uit en haar bescheidenheid siert haar en ik besef me dat ik inmiddels behoorlijk kritisch ben gaan kijken naar de artsen waar we mee te maken hebben. Ja, natuurlijk hebben we haar gegoogeld, iets wat hier heel gewoon blijkt te zijn en wat zelfs gewaardeerd wordt. Hier zien ze dat als een betrokken ouder en ik voel me gelijk een stuk minder ‘overbezorgde ouder’ zoals ik in Nederland graag genoemd wordt door deze of gene…
De zusters van de anesthesie komen en vragen wat Rico-Jay liever heeft, een kapje of een spuit. Verbaasde gezichten als hij zonder twijfel gelijk voor de spuit kiest. Totaal overbodig vertel ik de zusters dat Rico zo lastig aan te prikken is want hier hebben ze daar een prachtig apparaatje voor. Als een vuurpijl schiet het in een bloedvat en totaal pijnloos.
De zuster vertelt dat ze het eerst in de arm gaan zetten en als hij onder narcose is zullen ze het in de hand zetten. Rico vindt het allemaal prima, zit er relaxed bij en mompelt dat hem dat niet boeit omdat hij dan toch slaapt. Er volgt een middel om wat doezelig te worden welke opgevolgd wordt door een middel waar hij compleet van in een lachbui schiet en gierend van de lach worden we naar de operatiekamer gebracht.
Als alles paraat is mag ik hem een kusje geven en fluister hem in het oor dat hij het kan en dat ik trots op hem ben. Rico steekt lachend zijn duim op en valt in een diepe slaap…..
Ik wist dat het zou komen…dit is mijn slik-moment en spontaan voel ik de tranen over m’n wangen glijden. Een van de lieve zusters neemt me mee en stelt me gerust, dat het mag, en dat het heel normaal is en samen lopen we naar papa en Ryan die continu met het thuisfront in de weer zijn geweest via de app. Zo fijn dat zo waanzinnig veel mensen mee leven!
En dan is het wachten totdat een zuster ons komt updaten. Twee uur maken we het ons comfortabel in de wachtlounge waarbij we zoveel mogelijk mensen hun appjes en berichtjes beantwoorden en net op het moment dat we ons af vragen of de zuster ons wel komt updaten, horen we in de hal tot 2 maal toe: “de Boer”. Het blijft grappig hoe de Amerikanen het uitspreken,.. of niet eigenlijk ?
Goed nieuws: Alle kaarsen, de schietgebedjes, het duimen draaien, en alle geluks-attributen hebben geholpen!
Rico-Jay doet het goed, het stoma is opgeheven en er moeten nog een paar dingetjes gebeuren. Waarschijnlijk mogen we over een half uur naar hem toe. Een kwartier later komt zijn chirurg ons vertellen wat ze heeft gedaan en wat niet, en ook waarom.
Wij kunnen haar enkel dankbaar zijn en haar vol ongeloof aan kijken. Alleen al het gemak waarop ze over haar kennis en haar handelingen spreekt, staat zo lijnrecht op hetgeen we nu jaren horen in Nederland…
En dan mag ik eindelijk, na 3,5 uur wachten, mee naar Rico-Jay in de uitslaapkamer.
Hij wordt nog even in slaap gehouden maar als ik hem over zijn wang strijk en hem roep, verschijnt er gelijk een glimlach. Eventjes maar, en ik weet dat het goed is. Een uur later meld de zuster me dat ze gaat kijken naar welke kamer Rico-Jay gebracht moet worden en kan ik gauw papa en Ryan een seintje geven dat ze ook mogen aansluiten op de route naar de kamer.
In de kamer wordt Rico-Jay iets meer aanspreekbaar en zijn eerste reactie op de mededeling dat het stoma nu echt weg is: “mama, ik ben zo blij”. Diep uit zijn tenen kwam deze reactie, schor en met een zere keel. Ook papa en broer Ryan zijn zo blij hem weer te zien en willen graag weten hoe Rico het heeft ervaren en hoe hij zich voelt.
Tot onze stomme verbazing antwoordt hij:
“Mag ik even iets vragen? Zou ik mijn computer mogen?”
De computer word tevoorschijn gehaald maar veel meer dan aanzetten hoeven we niet te doen; al likkend aan een waterijsje kijkt hij ons aan en de grootste glimlach ooit komt tevoorschijn. ?
