Plop

Afgelopen week was weer een week waarin we geconfronteerd werden met de betrekkelijkheid van het leven.
Terwijl Ryan het zelfs niet meer trok om naar school te gaan vanwege de aanhoudende hoofdpijn en scrotumpijn, werd Rico-Jay’s stoma bleek en hield het voor gezien met als gevolg hevige buikpijn, duizeligheid en nog net niet wegvallen van het vochttekort.De toon was gezet, en met de ORS, vloeibaar eten, buikmassage en bysacodyl in de aanslag zouden we het vast wel weer fixen en na 3 dagen begon het er op te lijken dat we het weer hadden gered. Het liep die dag niet helemaal vlekkeloos met lekkages en zorgen voor de jongetjes, schoot koken er bij in en besloten we de zaterdag-patat-dag te vervroegen tot grote teleurstelling van Rico-Jay. De vla kwam hem de neus uit en omdat de buikpijn minder werd en het stoma weer begon te lopen, besloten we dat hij een frikandelletje mocht, in piepkleine stukjes met veel ketchup.Het was kennelijk nog te vroeg want de hevige buikpijn kwam weer opzetten en Rico-Jay eindigde die avond laat boven de wc waarin hij weer bijna weg viel dus terug naar de ORS en vloeibaar eten.
Met de verse vanille en chocolade vla gedoneerd door de Zuivelhoeve Enschede ging dat gelukkig een stuk makkelijker.

Vrijdag kregen we eindelijk, met dank aan mijn lieve ouders, een nieuw bed zodat manlief en ik weer enigszins in onze slaap konden voorzien en het leek er op dat we het ergste hadden gehad van de week.
Totdat we het bericht kregen, dat een lieve vriend en voormalig collega van manlief díe avond de wereld zou verlaten..
We wisten dat het moment er aan zat te komen maar niet die avond!

Verdwaast deden we de dingen die we moesten doen, de jongens uitleggend waarom we er niet helemaal bij waren met ons hoofd en elk kwartier kijkend op de klok…
In 7,5 uur tijd ging er van alles door me heen, zijn verjaardag welke we vorig jaar uitbundig gevierd hebben, het laatste bezoek van manlief en mijn laatste berichtje aan hem…
En terwijl de uren verstreken probeerde ik me in de situatie te verplaatsen van zijn vrouw en dochter, wat niet echt lukte vanwege de zorgen om de jongens, verwarrende gedachtes.

Tot mijn grote schrik stonden al ruim een uur voor het moment daar, de berichten op Facebook alsof hij al niet meer onder ons zou zijn, dan wel de familie sterkte wensend. Wat bezielt mensen om zoiets openbaar te zetten nog voordat zijn vrouw en dochter afscheid hebben kunnen nemen?
Waarom kon dit niet middels een privé bericht?
Facebook is een prachtig medium maar op dat moment haatte ik het.

Het was bijna half elf toen het bericht voorbij kwam van zijn vrouw en zoals we hadden beloofd, schonken we een borrel in en proosten we op het leven,
maar ook op de rust…
“plop”

“De strijd is gestreden,
Met telkens nieuwe moed.
Verbazingwekkend krachtig.
’t Is op. Zo is het goed.”

Share Button

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

®2024 Stichting Rico-Jay To America