Het is de toon die de muziek maakt.
Een paar weken nadat we kennis hebben gemaakt met de nieuwe huisarts
en hij voorstelde om een brief te sturen naar Rico-Jay’s voormalige kinderarts in Nijmegen,
omdat er toch écht een ziekenhuis ‘betrokken’ moet zijn bij calamiteiten.
De lijntjes kort houden.
Vandaag reden we vol goede moed naar het Radboud om na 3 jaar, de arts weer te ontmoeten,
welke ooit heel hard weg heeft moeten springen tijdens het darmspoelen… 😉
Het voelde als ‘thuiskomen’, de herkenning en de welgemeende interesse,
de vragen, notities én de aandacht voor Rico-Jay.
Ruim een uur (!!) hebben we opnieuw mogen kennis maken,
èn staat de volgende controle al weer gepland.
Eindelijk het gevoel dat Rico er toe doet,
dat stabiel houden nu het belangrijkste is
en voorál, dat we daar niet alleen in staan.
Geen fronsende blikken bij het vertellen over onze lieve Duitse arts
waar we altijd terecht kunnen.
Omdat ik vind dat de farmaceutische/ medische wereld’ samen moet kunnen gaan met de homeopathische wereld.
Gesproken over Boston waarbij de communicatie nu even op een laag pitje staat.
Wellicht kon deze arts het vuur weer laten branden…
Wie had kunnen bedenken dat we vanavond al bericht uit Boston zouden krijgen???
Tijdens de terugweg naar huis heeft Rico-Jay alleen maar gelachen en gezongen.
Voor ons, als ouders, hét teken dat we de juiste weg in zijn geslagen.
Stiekem hoop ik
Dat we samen, niet alleen voor Rico-Jay, maar óók voor andere kindjes, bruggen kunnen slaan voor een betere toekomst.
Het kan de wereld van kinderen zo veel mooier maken.
#fingerscrossed
