Het is half twaalf en m’n ogen vallen steeds dicht. Rico-Jay slaapt al, na 2 x buiten te hebben gewandeld met het gevoel heel Boston te hebben gezien is dat ook niet gek.
Zo veel indrukken, zoveel veranderingen en zoveel gesprekken. Gesprekken in winkels en gewoon op straat. Rico-Jay valt op met z’n lieve snoetje en iedereen spreekt hem aan. Keek hij mij in het begin nog hulpeloos aan omdat hij niet alles verstond, zo knikt hij nu netjes als antwoord en geeft zelfs al reacties in het Engels. Zo cool!
Tijdens het wandelen kreeg ik ook nog even een compliment; “mama, ik kan merken dat je ook begint te wennen en al echt Amerikaans doet”, doelende op het snel oversteken bij geen verkeer terwijl het stoplicht nog niet op het juiste ‘handje’ staat.
Samen besluiten we dat we na dit avontuur en het afbetalen van de schulden, ooit nog eens terug willen komen om écht wat meer te zien. En dan vooral een Duck tour maken, vorig jaar was dat al een wens en nu we ze weer af en aan zien rijden blijft dat toch wel dé wens ooit daar in mee te kunnen.
Waren het gisteren de Boston Bruins die moesten spelen waardoor de hele stad geel kleurde en iedereen in Bruins kleding rond liep, vandaag was het bling bling en op elke hoek van de straat T- shirt verkoop van Janet Jackson waar de hele stad voor uit liep. Geweldig leuk om alleen al te zien hoe enthousiast de mensen zijn en het geeft zo’n gezellige sfeer. We hebben nog geen agressie gezien ondanks de enorme verscheidenheid in mensen. Zwervers, mantelpakjes met gympen eronder, studenten, politie, véél politie, álle nationaliteiten en groepjes welke Rico-Jay ‘een echte gang bende’ noemt, niemand zit elkaar in de weg. Zo kan het dus ook!
Morgen de ‘voorbeschouwing’ …..en ’s avonds nog even afleiding van de aankomst van papa en broer Ryan en dan……..gaat het toch echt gebeuren!
Een nieuw leven, een beter toekomst….
Ik moet weer denken aan het gesprek met één van UBER chauffeurs eergisteren.
Wij zijn bevoorrecht dat we hier toch maar mogen en kunnen komen, dat is niet voor iedereen weggelegd en dat beseffen we ons ook terdege!
Zonder alle lieve en betrokken mensen, alle donaties, de acties welke zijn opgezet, we hadden dit allemaal niet zonder gekund…..terugdenkende was het een rollercoaster van een hoop emoties.
Onwerkelijk, soms als in een film belandt en nog steeds!
Ik kijk naar Rico-Jay die heerlijk in een diepe slaap ligt.
Nog 2 nachtjes en we gaan een nieuw avontuur in, een avontuur waar Rico-Jay jaren naar uit heeft gekeken en wat mogelijk is gemaakt door de hulp van velen, bekend en onbekend, jong en oud.
Dankbaarheid overheerst de nervositeit, en dat doet goed!
