We hadden de wekker gezet om de koffers op tijd in te pakken maar Rico-Jay had er weinig zin in en was niet wakker te porren. Ik bedacht me om maar eens te gaan vragen of er een mogelijkheid bestond iets later uit te checken omdat ik de beelden van niet dicht te ritsen koffers, knuffels waarvan ik niet wist waar ik ze moest laten, en uren vertoeven met 4 koffers en een rugzak op Boston Logan al voor me zag. De eeuwig vriendelijke mannen achter de balie van Chandlers Inn deden er niet moeilijk om en terwijl ik me een beker koffie in schonk vroegen ze hoeveel later ik zelf wenste uit te checken. Nou….álle tijd méér was welkom 🙂 In plaats van elf uur hoefden we pas tegen half één uit te checken en dat kon geheel kosteloos, hoe lief!
Toen we het dan eindelijk voor elkaar hadden dat alles ingepakt was, de rolstoel-Uber besteld was en we al een soort van schema hadden bedacht hoe we het aan zouden pakken die hele handel naar buiten te krijgen, stond het personeel van Chandlers al klaar om ons te helpen. Het was Mickey, onze eerste WAV (Wheelchair Accessible Vehicle) Uber van 4 weken geleden en hij herkende ons nog! Het werd een gezellig ritje naar het vliegveld waarin Mickey vroeg hoe het gegaan was in het ziekenhuis en waarna de vraag kwam of we wel iemand in Boston hebben voor als er iets moet gebeuren hier. We moesten beloven dat we hem zullen benaderen mocht het nodig zijn, want je kon maar nooit weten… Díe betrokkenheid, díe warmte, dat missen we nu al!
Ook op het vliegveld werden we weer hartelijk geholpen daar waar nodig, en zelfs toen het zweet me aan alle kanten uit brak vanwege de lange rijen, de snelheid waarmee het wenselijk was om alles in bakken op de loopbanden te leggen (telefoon, computer, oplader, batterijen, en alles wat maar voor iets verdachts aangezien kan worden), ik daarvoor 2 koffers open moest maken, me half uit moest kleden, een rolstoel en een rugzak in de rij verder moest duwen, kwam een aardige douanier naar me toe lopen dat zij Rico-Jay wel onder haar hoede zou nemen. Helemaal gerust was ik daar ook weer niet op omdat Rico-Jay niet alleen de paspoorten maar ook de vliegtickets in zijn handen had en ik geen zicht had op wat ze allemaal met hem deden. Blij dat de koffers en rugzak goed bevonden waren zodat ik alles er weer in kon stoppen mezelf ondertussen zo goed en zo kwaad als het kon weer aankledend. De douanier bij Rico-Jay was ook bijna klaar en wimpelde mijn ‘sorry’ weg met “take it easy mom, almost done” en vroeg me mijn handen te laten scannen zodat we verder konden. In dit geval terecht better safe than sorry 😉
De vlucht verliep goed en we vonden het maar wat handig dat de baliemedewerkster in Boston had geregeld dat de rolstoel mee kon in het vliegtuig zodat ik geen halsbrekende toeren hoefde uit te halen om het ding ingeklapt te krijgen en met spanbanden vast te zetten. Minder handig en vooral minder leuk vonden we, na de landing, dat de rolstoel kwijt was en we uiteindelijk een Schiphol manager erbij moesten laten komen om na lang zoeken die rolstoel terug te vinden. Al die tijd zaten Rico-Jay en ik in een vertrekhal waar de service medewerksters ons hadden neergezet, wetende dat een verdieping lager onze familie ons ongerust stond op te wachten omdat iedereen uit het vliegtuig inmiddels was gepasseerd….
Het onthaal was er niet minder vrolijk om want bij binnenkomst keken we niet alleen tegen opgeluchte en blije gezichten aan maar ook tegen een spandoek en ballonnen om ons Welkom Thuis te heten. Veel tijd om bij te praten was er nog niet want er wachtte Rico-Jay een verrassing thuis, een bijzondere verrassing welke niet heel veel tijd meer had maar wel alles uit de kast heeft gehaald onze thuiskomst zo speciaal mogelijk te maken.
Een vrolijk versierd huis wachtte ons op in Haaksbergen en bij binnenkomst werd er luid gezongen. Het kon de hond niet zijn dus deed Rico-Jay de deur nieuwsgierig open. Wie had nou gedacht dat er zomaar drie zwarte pieten op de bank zaten te zingen en dat Sinterklaas in eigen persoon ineens verscheen uit de slaapkamer?! Rico-Jay genoot zichtbaar, wat een heerlijk thuiskomen! Helemaal toen Sinterklaas hem een mooie, lekkere taart aan bood want nu kan hij er ook een stukje van proeven! Wat een verrassing, wat een feest!
“Oh, wat is het fijn
Om weer thuis te zijn
Nog veel mooier dan de mooiste reis
Ik voel het gelijk
De herkenbaarheid
Ben nergens zo gelukkig als in m’n eigen stukje paradijs”
