Vanmorgen moesten we er al op tijd uit want we werden om 10:00 uur verwacht bij de chirurg.
Dat was even wennen voor Rico-Jay want ook bij hem valt langzaam alle operatie-stress weg en dan slaat de vermoeidheid toe. Met een mooie tekening en een kleine attentie uit Nederland stapten we in de Uber taxi die na de online bestelling binnen 2 minuten voor de deur stond.
Ik blijf het een verbazingwekkend systeem vinden dat Uber.
Precies op het tijdstip van onze afspraak werd er op de deur geklopt van het kamertje waar we zaten te wachten en stapte de mooie, lieve en enthousiaste Dr Buchmiller binnen.
Ze vond Rico er veel beter uit zien dan de laatste keer dat ze hem zag en de wond heelt prachtig.
Helemaal blij met Rico-Jay’s tekening waarbij ze opmerkte ;
“Als je beginnend arts bent, hang je je diploma’s aan de muur maar als je een arts van middelbare leeftijd bent, hang je de tekeningen van de kinderen aan de muur”
Het geeft duidelijk haar betrokkenheid weer.
Ook het spaarpotje in de vorm van een klompje werd hartelijk ontvangen, deze komt op haar kantoor te staan waarbij ze vastberaden zei dat hij mee naar huis gaat als ze met pensioen gaat. ?
Natuurlijk wilde ook Dr Buchmiller met Rico-Jay op de foto zo lang ik maar beloofde haar de foto ook te sturen. En ook deze lieve, bijzondere vrouw mogen we mailen als we vragen hebben en met een dikke knuffel als afscheid liepen Rico-Jay en ik Children’s weer uit…….
In de lift kwamen we nog een moeder tegen welke ons herkende, vroeg hoe het nu gaat en verbaasd was over hoe goed Rico-Jay er nu uit ziet. Voor haar een bevestiging dat ze met haar zoontje op de juiste plek zat ondanks dat ze 2 uur moet reizen om in het ziekenhuis te komen. Knuffelend namen we afscheid, wenste ze ons alle goeds en een goede reis terug naar Nederland.
Stiekem zijn we verliefd…verliefd op Amerika, verliefd op Boston en haar inwoners..
Nog één laatste foto voor de entrée van Children’s ……..en in een flits gingen er wel 1000 beelden en momenten door me heen…..van beschilderde kaarsjes en plakken cake tot trike’s, motoren, dartborden en zoveel meer.
Bij die gedachten kon ik nog net een brok in de keel voor Rico-Jay verbergen en snel liepen we onze, inmiddels vertrouwde, Starbucks binnen om het te vieren met een cappuccino en een watertje.
Ik kan niet genoeg zeggen hoe dankbaar we zijn, dankbaar omdat velen in deze wereld de kans niet krijgen en moeten dealen met de situatie zoals hij zich aandient. Genoeg verhalen gehoord, genoeg gezien en genoeg mensen in onze omgeving. Als al diegenen welke dit mogelijk hebben gemaakt, er niet zouden zijn geweest, hadden wij ook datgeen moeten accepteren wat ons in Nederland werd verteld, die 24e oktober 2015….Dat beseffen we ons terdege!
Ik wil niet eens weten waar we dan hadden gestaan….
En nee, we zeggen niet dat Rico-Jay 100 % ‘genezen’ is, dat kan namelijk niet met 2 zeldzame erfelijke aandoeningen. Echter is zijn levenskwaliteit dusdanig verbeterd dat hij in ieder geval nog wat méér kan genieten van zijn kinderjaren, zoals het zou moeten. De mensen welke Rico-Jay al die jaren hebben gevolgd weten dan exact wat ik bedoel, alleen deze situatie is al zoveel beter dan een maand geleden.
En dat is het méér dan waard!
