We mochten kiezen, ’s morgen of ’s middags naar huis. Ik wilde het aan Rico-Jay over laten maar voordat ik hem kon vragen, riep hij al “Ochtend!”. De zuster zou zorgen dat de papieren klaar lagen en er zou een vervolg afspraak ingepland worden met de chirurg. Nog één keer keek ik Rico-Jay vragend aan, of dit was wat hij wilde en hij antwoorde “mama, jij kan dit veel beter, ik wil weg hier”. Vereerd door zijn woorden maar of ik er gerust op ben? Niet voor de volle 100% maar we hebben voor erger gestaan…
Het was de lieve nachtzuster bij wie ik nog wel even mijn onvrede van de gang van zaken kwijt kon en drukte haar op het hart dat ze die arts in opleiding bij ons weg moest houden om 6.00 uur, sterker nog, dat ik zou gaan gillen en gooien met dingen als hij tóch meende aan ons bed te moeten staan op de laatste dag. De nachtzuster moest lachen, begreep het en was op de hoogte van deze arts in opleiding. De arts zou bewust zo vroeg aan het bed staan zodat niemand een weerwoord heeft op zijn bevindingen. Het ‘lampje’ ging branden en ik verzekerde haar dat als hij meende tóch bij ons te moeten komen, hij ervan uit mocht gaan dat hij de meest beroerde dag uit zijn leven tegemoet zou gaan. De nachtzuster zou haar best doen hem tegen te houden…
En het lukte haar! (zo dankbaar Kerrin!) We sliepen tot half 8. Met frisse moed pakte ik onze spullen vast in, deed m’n laatste ronde bij de Starbucks waar ik al werd onthaald met “Hey Lola, nice to see you today!” waarop ik antwoordde dat het deze keer voor het laatst was… Met een large cappucino en een tegoedbon voor een nieuwe bedankte ik ze voor de leuke en goede bediening.
Het wachten was op de ontslagpapieren en Rico-jay ontdoen van het infuus en ondertussen dat ik het online dossier nakeek zag ik dat er een brief naar zijn vorige kinderarts was gestuurd over de gang van zaken. Daar moest gelijk actie op ondernomen worden want we hadden duidelijk aangegeven dat het dossier niet gedeeld mag worden met artsen in Nederland. Waarom? Omdat de artsen in Nederland aldoor hebben geweigerd om Rico-Jay te zien, dan wel mee te werken dus hoeven ze ook niet op de hoogte gehouden te worden. Uiteindelijk, na 2 uur en 3 verschillende afdelingen is het dan toch eindelijk gelukt de artsen uit Nederland uit het systeem te halen. Noem het een principekwestie.
De ochtend haalde het niet en het werd half vier toen we het ziekenhuis konden verlaten. Het tijdstip dat de ‘spits’ begint en waar we al bang voor waren, het duurde tot ruim 5 uur dat we eindelijk een taxi hadden en we om kwart voor zes eindelijk in het appartement zaten. Rico-Jay wilde maar één ding, zo snel mogelijk even een wandelingetje maken en wat boodschappen doen dus lieten we de boel de boel en kochten we gauw het hoognodige om vervolgens doodmoe in bed te belanden nadat we samen proosten op de start van een nieuw leven.
