Ambulancebroeders

Wat begon met buikpijn en een lekkage, eindigde met ambulance broeders in de slaapkamer. Overdag leek het mee te vallen en kon er zelfs een plakje kaas en een plakje leverworst gegeten worden wat we speciaal voor Rico-Jay hadden gekregen van Sanders Vers.  Echter, eind van de middag nam de buikpijn toe, zo erg dat Rico-Jay vanaf zes uur het uitschreeuwde van de pijn.

Ruim 2 uur hoorden we het aan en probeerden we van alles uit, van warme douches, heen en weer lopen, kruiken en massage. Het mocht niet baten, de pijn werd alleen maar erger. Ik moest weer denken aan wat we een paar weken geleden zagen op de echo bij onze lieve Duitse arts; een overvolle, met lissen gevulde darm welke ondanks dat er geen beweging in de voedselpassage zat, tóch volledig in de kramp schoot wat die avond ook zo’n gruwelijke pijn gaf en hoopte dat het langzaam minder werd.

Totdat oma, die bij hem was gaan zitten, terwijl ik een glaasje ORS maakte, naar Rico riep dat hij wakker moest blijven, terwijl ze hem op zijn wangen tikte en half rechtop zette waarna hij telkens weer wegzakte. Tijd om de huisartsenpost te bellen!

Na een korte uitleg vroeg de vriendelijke mevrouw, tussen het wegvallen van Rico door, of ze een arts of een ambu moest sturen. Ik keek mijn moeder, voormalig verpleegkundige, aan en vroeg “arts of ambu?” Nog voor ze antwoord kon geven was Rico-Jay weer bij, kronkelde en schreeuwde van de pijn waarop de mevrouw aan de telefoon de keuze maakte en een ambu stuurde.

In de beangstigende minuten van onmacht vanwege de pijn en en het steeds wegvallen kregen we het voor elkaar tóch wat ORS toe te dienen. Binnen een paar minuten waren de 2 lieve ambulance broeders binnen en viel Rico-Jay langzaam in een diepe slaap. Bloeddruk en suiker was goed maar bij het voelen op de buik zag de broeder ook wel dat Rico’s gezicht hevig vertrok van de pijn.

Natuurlijk wilden ze wel wat geven tegen de pijn, morfine, fentanylpleister, maar het zou maar van korte duur zijn, los van de schade welke het mogelijk aan zou kunnen richten aan de lever vanwege de alpha-1, dus werd de kinderarts gebeld. Ook de kinderarts kon geen antwoord geven op wat nu wel gegeven kon worden tegen de pijn en opperde dat hij anders maar opgenomen moest worden zodat ze konden gaan kijken……

Reeds eerder was de broeder bij ons geweest, had hem naar het MST gebracht waar men Rico-Jay té gecompliceerd vindt en ze hem daarom met de ambulance naar het AMC stuurden. Een opname in MST had dus geen enkele toegevoegde waarde, en zo viel ook Nijmegen af gezien het feit dat de kinderarts daar, het aldoor niet nodig vond om Rico op controle te laten komen ondanks zijn slechter wordende gezondheid.  Na 1,5 uur en zichtbaar aangedane broeders vanwege de situatie waarin we verkeren, en een inmiddels in diepe slaap verkerende Rico-Jay was het advies maandag de huisarts dan maar te vragen om een buikoverzichtsfoto of CT, daar zij wél zagen dat Rico-Jay pijn heeft maar ze simpelweg niet ín de buik kunnen kijken.

Met elk half uur wakker maken en wat ORS te laten drinken werd Rico tegen middernacht weer iets aanspreekbaar en en gaf hij aan dat de buikpijn minder werd om vervolgens weer in een diepe slaap te vallen. Opluchtig alom!

Het zal dus enkel bij vloeibaar blijven totdat we weten wat er nu steeds mis gaat, tot groot verdriet van Rico-Jay. Gelukkig heeft onze diëtiste allemaal verschillende drinkvoeding laten bezorgen nu Rico-Jay ruim 10% is afgevallen in lichaamsgewicht.

Nu maar hopen dat het weekend rustig blijft en we volgende week misschien iets horen van de arts uit het LUMC of Children’s…..

 

Share Button
®2024 Stichting Rico-Jay To America