Zelfingenomen arts

Rico-Jay heeft de week weer overleefd,
al waren de stomalekkages meer regel dan uitzondering, de heftige buikpijnen zijn weer even van het toneel…

Zo opgelucht als wij dan zijn, is Rico-Jay dan weer direct fanatiek en wil alles uit het leven halen wat er in zit, en vooral INhalen.

Dus wilde hij het ‘zwemen met kleren aan’ inhalen ter voorbereiding van het diploma zwemmen.

Vijf seconden ging ik 6 weken terug in de tijd, waarin Rico weer weg viel, na het zwemmen, en vroeg me af of nú wel het juiste moment was om hem te laten zwemmen met kleren aan
Twee weken had hij gemist en de afgelopen 2 weken waren nou niet echt om ‘goed’ te noemen.
Zijn enthousiasme en de wetenschap dat de zwemjuf heel goed op Rico let, maakte dat ik mijn bezorgdheid niet uit sprak, de juiste kleertjes klaar legde en hem heel veel succes knuffelde.

Ook hebben we deze week weer eens kennis mogen maken met de zelfingenomenheid en arrogantie van een arts.

Broer Ryan kampt al tijden met de nasleep van meerdere hersenschuddingen en omdat het soms lijkt dat er meer paracetamol in gaat dan eten, stuurde de huisarts hem door naar een kinderarts in Hengelo in de hoop dat er eens écht naar hem ‘gekeken’ werd.
Immers, het MST is nou niet onze directe 1e keuze en het feit dat het MST een stop heeft gezet op patiënten welke zijn aangesloten bij onze verzekering kwam ons niet slecht uit.

Dus togen we vol vertrouwen naar het ZGT.

De dames achter de balie meldden ons bij aankomst keurig dat de dokter ‘uit liep’ ondanks het vroege tijdstip van 09:15 uur dus namen we plaats in de wachtkamer.

Totdat er klonk: “ Rajan!”

In de veronderstelling dat we aan de beurt waren stonden we op, schudden we de hand en zei ik “het is eigenlijk Ryan”
De dokter liep voor ons uit en mompelde “Ryan…….whatever”..
Manlief en ik keken elkaar even vragend aan maar durfden beiden niets te laten merken aan Ryan welke stilletjes plaats nam in een van de stoelen..

De dokter vuurde zijn vragen op Ryan af welke hij soms goed, en soms met twijfel kon beantwoorden, waarbij we ons niet aan de indruk konden onttrekken dat de dokter gedacht moet hebben met een 4 jarige te spreken, gezien zijn benadering.

Twijfel, omdat hij op dát moment géén hoofdpijn had maar wél erge liespijn, én, omdat het een kind is.
Kinderen vergeten snel, hebben amper tijdsbesef en dús maar ten dele de waarheid ten gehore brengend.

Voorzichtig deden we een poging Ryan bij te staan in wat zich allemaal had afgespeeld met betrekking tot zijn nachtelijke hoofdpijnen na intensief bezig te zijn geweest, het wakker liggen en de hoofdpijnen na intensieve concentratie aan de hand van voorbeelden.
We kregen er niet echt de kans voor…

Ryan werd gemeten, gewogen en de bloeddruk werd opgemeten.
De dokter merkte op dat Ryan een gezond buikje had wat wellicht kwam door de voorliefde van patat……
….PATAT!!!
Onszelf inhoudend, doch enigszins verontwaardigd, zeiden we nog net niet in koor:
Als 1 kind NIET van patat houdt is het Ryan!! Een kind wat juíst erg bezig is met gezond eten”
Ondertussen zagen we Ryan àl kleiner en stiller worden.

Kwamen we nu om zijn gewicht te bespreken wat met een BMI van 18.6 volkomen normaal is?

De dokter mompelde dat het dan wel een ‘familie-dingetje’ zou zijn.

Maar de toon was gezet wat ons betrof, en om niet ’te boek’ te staan als betweterige en overbezorgde ouders zwegen we, in de hoop dat de hoofdpijn van Ryan nu eens aandacht kreeg.

Daarentegen werden wij onderworpen aan een aantal vragen;
De vraag naar broers en zussen en of deze allemaal gezond waren waarbij grote broer en grote zus niet mee telden want zij waren ‘maar’ half familie…..
De erfelijke aandoening Alpha1- antitrypsine deficiëntie kende de dokter niet en op Ehlers Danlos kregen we ook een paar vreemd kijkende ogen…
Ook de vraag waar Rico-Jay bekend was….welk ziekenhuis….en waar ik bekend was qua Ehlers Danlos, of Ryan gezond was bij de geboorte en of hij misschien gepest werd op school.

Lachend antwoordde Ryan dat dit niet het geval is en dat hij juist graag naar school gaat ook al zijn de jongens in zijn klas soms wat ruw, het zijn bijna allemaal zijn vrienden.

Conclusie van de arts:
Ik zie een gezonde jongen en die hersenschudding zal dan ook geen hersenschudding zijn geweest, jullie hoeven dan ook niet terug te komen”
……….

We gaven een hand, maar bedankten niet, en liepen terug naar de auto waarin Ryan stilletjes plaats nam, een diepe zucht slaakte en zich hardop af vroeg of óóit een arts zijn pijn serieus zou nemen.

Zwijgend reden we huiswaarts, òns vertrouwen in de medische wereld kan er nog wel een deuk bij krijgen, raken er haast aan gewend, maar dat mannetje op de achterbank ……..

Bij thuiskomst onze onvrede uitgesproken en ons afvragend wat een arts er toe brengt om uitspraken te doen welke niet alleen de ouders maar ook een kind zó diep kwetsen.
Opa kwam er achter dat de vrouw van deze dokter een paar maand geleden is overleden, wat natuurlijk intriest is.

Maar rechtvaardigt dit het optreden van de dokter naar ons en vooral, ons kind?

 

Share Button
®2024 Stichting Rico-Jay To America